وبلاگ

• ده نکته که فیلمسازان پیش از ثبت نام در جشنواره‌ها باید بدانند

فیلمیوال: با گسترش میزان دسترسی و سیل خروشان فیلمسازان تازه‌کار، پذیرفته شدن در یک جشنواره‌ی فیلم برای فیلمسازان روز به روز سخت‌تر می‌شود. در زیر به بررسی مواردی می‌پردازیم که لازم است پیش از ثبت نام در جشنواره‌ها در نظر داشته باشید:

یک. معضل ورودیه‌ی جشنواره‌ها

میانگین ورودی جشنواره‌ها چیزی حدود ۶۵ دلار است اما این میزان بسته به وجهه‌ی جشنواره و منطقه بسیار متغیر است. جشنواره‌های بزرگ منطقه‌ای اغلب ۱۰۰ دلار ورودی می‌گیرند و چیزی بین ۸۰۰ تا ۱۵۰۰ فیلم نیز دریافت می‌کنند. در جشنواره‌ی خوش‌نامی چون اسلم‌دنس، ترایبکا و لس‌آنجلس این میزان تا ۲۰۰۰ تا هم افزایش می‌یابد. فیلم‌های خواستار حضور در جشنواره‌های درجه‌اولی چون سان‌دنس هم که تا ۴۰۰۰ تا هم می‌رسد.

ورودیه‌ها همیشه هزینه‌ای سنگین اما ضروری برای پروژه‌های مستقل بوده چون حضور در جشنواره اولین گام در نمایش و فروش فیلم است. با این حال وقتی نمایندگان فروش و کمپانی‌های توزیع ورودیه نمی‌پردازند، برای فیلم‌های مستقل پرداخت چنین مبالغی دشوار است.

دو. درخواست لغو پرداخت (Waivers)

با وجودِ مشکل ورودیه اگر آشنایی دارید، یکی از فیلم‌های‌تان پیشتر در این جشنواره به نمایش درآمده، ستاره‌ای بزرگ در کارتان هست یا فیلم‌تان پیشتر در جشنواره‌ای معتبر نمایش داده شده، اغلب پیش می‌آید که بعد از درخواست از آنها، جشنواره شما را از قاعده‌ی پرداخت ورودیه مستثنی کند. این عمل به این معنی‌ست که اکثر جشنواره‌های فیلم معتبر تقریباً تمام فیلم‌هایی را که Waivers داشته باشند می‌پذیرند. هنرمندان ناشناسی که واقعاً برای ثبت‌نام پول داده‌اند در صفِ انتظار باقی می‌مانند در حالی که به نام‌های بزرگ رایگان فرصت داده می‌شود.

سه. مسئله‌ی کیفیت

برنامه‌ریزان جشنواره‌ها تأکید دارند که مسئله فقط کیفیت است. نانسی کُلت، مدیر برنامه‌ی سابق جشنواره‌ی فیلم AFI می‌گوید: «یک برنامه‌ریز همیشه دلش می‌خواهد فیلمسازان تازه کشف کند. این یکی از چالش‌های جذاب حرفه‌ی ماست. همزمان تلاش هم می‌کنیم تا فیلم‌هایی را پیش روی تماشاچی بگذاریم که از دیدنش لذت ببرد و در نهایت، اغلب تعادل ظریفی ایجاد می‌شود.»

برنامه‌ریزها پیگیر باقی جشنواره‌ها هستند و فیلم‌های محبوب‌شان را بدون پرداخت ورودیه دعوت می‌کنند و تلاش می‌کنند رضایت آنهایی را که در این صنعت تثبیت شده‌اند هم جلب شود.

چهار. بازنده‌ها برای برنده‌ها جشن می‌گیرند

اگر برای هر ثبت‌نام ۱۰۰ دلاری بگیرید و در نهایت ده‌ها هزار دلار به جیب بزنید، آیا در برابر فیلم‌هایی که پول داده‌اند مسئولید؟ و حس آنهایی که برای ثبت نام پول داده‌اند چیست وقتی بفهمند که فیلم‌های برنامه‌ریزی‌شده پولی نپرداخته‌اند؟ ورودیه‌ها نقش پالایشگری را ایفا می‌کنند که باعث می‌شود فیلم‌های جدی‌تر حضور پیدا کنند اما پرداخت این مبالغ، دست کم برای تازه‌کارها، مساوی با ورشکستگی است. ممکن است اگر ستاره‌ای در کارتان نباشد، فیلم‌تان هیچ‌وقت دیده نشود. مشکلی ندارد که بر مبنای مبالغ ورودی دنبال جشنواره بگردیم؟ مثل این می‌ماند که بازنده‌ها برای برنده‌ها جشن بگیرند.

پنج. کمک به جشنواره‌ها

جاش مادل، برنامه‌ریز جشنواره‌ی فیلم اسلم‌دنس، می‌گوید: «بدون دریافت مبالغ ورودیه بعضی از جشنواره‌ها یک‌شبه محو می‌شوند.» اسلم‌دنس از معدود جشنواره‌هایی است که چون نمی‌تواند با بودجه‌ی مقرر خود تمام کارها را پیش ببرد هیچ استثنائی در دریافت ورودیه ندارد. جشنواره‌ها برای تأمین هزینه‌هاشان نیاز به پول دارند، اما اینطور که از شواهد امر پیداست بیشتر این مبالغ از جیب فیلمسازان فیلم‌اولی می‌رود.

شش. جشنواره‌ها اولین سد راهِ فیلم‌های مستقل‌اند

در گذشته استدیوها بودند که مانع ظهور فیلم‌های مستقل می‌شدند حالا جشنواره‌ها هم جا پای‌شان گذاشته‌اند. درست است که استثنائاتی هم وجود دارد اما در بیشتر موارد اگر قواعد بازی را ندانید، اگر ارتباط نداشته باشید، اگر فیلم‌تان ستاره‌های بزرگ نداشته باشد، آنچه در جشنواره‌ها برای‌تان پیش می‌آید از آنچه تصور می‌کردید هم بدتر است.

هفت. استثنائاتی هم هست

از سوی دیگر تعداد انگشت‌شماری جشنواره هم هست که به خاطر رعایت انصاف توصیه نمی‌پذیرند. Dances With Films و Williamsburg از آن جمله‌اند اما همیشه مسئله‌ی کسب اعتبار برای آنها دغدغه خواهد ماند. راسل براون، کارگردان، اعتراف می‌کند که در طول سالیان فعالیتش یاد گرفته که همیشه آشنا و توصیه‌ای پیدا کند. او باور دارد که اگر جشنواره‌ای حقیقتاً از فیلمی خوشش بیاید حتماً برش می‌دارد.

هشت. ستاره‌ها همه چیز را ساده‌تر می‌کنند

برنامه‌ریزی می‌گوید: «ما برای خودمان زیست‌بومی داریم. همیشه تدوینگری، بازیگری یا تهیه‌کننده‌ای از فیلمی را می‌شناسیم که شاید اصلاً کارگردانش را نشناسیم. در پنج سال گذشته پیدا کردن فیلمی با کیفیت از میان انبوه تولیدات کار دشواری شده.» مدیر هنری جشنواره‌ی همپتونس می‌گوید: «اگر بازیگر شناخته‌شده‌ای در کارتان باشد همه چیز ساده‌تر می‌شود. راحت‌تر به پول می‌رسید، راحت‌تر توزیع می‌شوید. مسئله فقط جشنواره‌ها نیستند.»

نه. به استراتژی نیاز دارید

جاش ماندل می‌گوید: «دلیلی ندارد که وقتی شاید تنها بیست بیست و پنج تایی جشنواره به کار شما بیاید، یک‌باره صد جا ثبت‌نام کنید.» خوب تحقیق کنید که ببینید فیلم‌تان بیشتر با حال و هوای چه جشنواره‌ای جور است. «شاید حتی بهتر باشد که فیلم‌ها را تنها در جشنواره‌هایی نمایش دهید که از شما توصیه می‌پذیرند و پولی را که دارید برای نمایش‌های شخصی و دیگر هزینه‌های مربوط به فیلم‌تان نگه دارید.»

ده. خط‌شکنانی هم هستند

مثال نقض سیستمی که شرح داده شده، فیلم «Embers» به کارگردانی کلر کاره است. این فیلم بدون ارتباطات هالیوودی یا ستاره‌های بزرگ و با پرداخت ورودیه‌ها در جشنواره‌های بسیاری از جمله شیکاگو، آتلانتا، آشلند، دالاس و کلیولند نمایش داده شد. این فیلم مستقل علمی-تخیلی حتی در جشنواره‌ی اسلم‌دنس هم نمایشی ویژه یافت.

نوشته‌ی Sarah Colvin

برگردان خاطره کردکریمی

منبع: فیلمیوال